(Μετάφραση του άρθρου γνώμης: https://www.politis.fr/articles/2023/04/un-pays-mur-pour-le-fascisme/)
Περιφρόνηση της δημοκρατίας, αλαζονεία της εξουσίας, βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων: η μακρονική «αντιβασιλεία», αλαζονική και βίαιη συντηρεί την φλόγα της άκρας δεξιάς, έτοιμη να κάψει αυτήν την άρρωστη χώρα.
Του Albin Wagener • 13 avril 2023
Τα σημάδια συσσωρεύονται. Αν τα δεις ξεχωριστά, το καθένα, ίσως να μην λένε και πολλά. Απομονωμένα, μπορούν να δίνουν την εντύπωση πως είναι απλά ανώδυνα λάθη ή μιας φάσης κάπως πολύπλοκης από την οποία θα βγούμε τελικά – θετικά, αν είναι δυνατόν. Αλλά, όταν τα σημάδια συσσωρεύονται με τέτοια ταχύτητα, είναι τόσο πολυάριθμα και δημιουργούν τόσο ξεκάθαρα μιαν αλυσίδα, η αφελής μετριοπάθεια πρέπει να αφήσει την θέση της στην συνειδητή αμφιβολία.
Δεν είναι, κατά πάσα πιθανότητα, τυχαίο το γεγονός ότι, πλέον, ο Σύνδεσμος για τα δικαιώματα του ανθρώπου αποτελεί πλέον αντικείμενο κριτικών που θυμίζουν Πεταίν, από το σύστημα Μακρόν έως την δεξιά της πολιτικής σκακιέρας. Το ότι μια ένωση που παλεύει για έναν από τους θεμελιώδεις πυλώνες της Δημοκρατίας σε αυτήν την χώρα προκαλεί υποψίες και εκ του πονηρού δίκες προθέσεων, αυτό θα έπρεπε να ανησυχεί τους πάντες.
Μάλλον επίσης δεν είναι τυχαίο που ένα ταμείο που ονομάζεται «Μαριάν» (ακόμη ένα δημοκρατικό σύμβολο), που δημιουργήθηκε μετά την φρικτή δολοφονία του Σαμουέλ Πατύ (καθηγητής που αποκεφαλίστηκε από πατέρα μαθήτριας), έγινε αντικείμενο κατάχρησης και χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήσει την μάχη κατά των πολιτικών αντιπάλων μιας απελπισμένης εξουσίας. Το να ποδοπατείται ένας νεκρός, το να βεβηλώνεται η μνήμη του χρησιμοποιώντας τις δημοκρατικές αξίες ως παραπέτασμα των πιο άθλιων αντιδημοκρατικών κατεργαριών, αυτό θα έπρεπε να ανησυχεί τους πάντες.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο το ότι το δόγμα της περίφημης «α λα γαλλικά» τήρησης της τάξης γίνεται αντικείμενο κριτικής, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, από τα Ηνωμένα Έθνη έως το Συμβούλιο της Ευρώπης, και από πολλές οργανώσεις. Το να συνηθίζουμε την έκρηξη αδικαιολόγητης βίας εντός των δυνάμεων που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύουν τους πολίτες αντί να τους επιτίθενται, να τους τραυματίζουν ή να τους δολοφονούν, να κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τους πάντες.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο το ότι η άσκηση της εξουσίας της ελίτ γίνεται με τόσο αυταρχισμό, τόση περιφρόνηση για την δημοκρατική λειτουργία, ενώ η χώρα αυτή έδειξε, τώρα περισσότερο από ποτέ, ότι θέλει την ανανέωση με μια αμεσότερη συμμετοχή και μια πιο ξεκάθαρη ενεργοποίηση. Το γεγονός ότι η ελίτ που είναι στα πράγματα κλείνει κάθε δημοκρατικό παράθυρο εκτός του εκλογικού πλαισίου, κι απαιτεί από μας υπακοή και σιωπή κατά την άσκηση της εντολής της, να κάτι που, εκ φύσεως, θα έπρεπε να μας ανησυχεί.
Γεγονός είναι πως η συσσώρευση των στοιχείων αυτών, και άλλων ακόμη που πρόκειται να έλθουν, έλαβε χώρα μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Κι ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εγγυητής της ομόνοιας και της κοινωνικής ειρήνης, δυσκολεύεται να κρύψει την εγωκεντρική νεοφιλελεύθερη σούπα του πίσω από μικρές δολοφονικές προτασούλες που προδίδουν την βία της πρωτόγονα μανατζερικής του βασιλείας, μια ολόκληρη χώρα βυθίζεται.
Πλέον, ο μηχανισμός έχει τεθεί σε κίνηση. Ο φαύλος κύκλος παρασέρνει τους πάντες, σε ένα θόλωμα των σημείων αναφοράς που γοητεύει τόσο όσο και τρομάζει. Απέναντι σε μια δεξιά που δημιουργεί ένα συμπαγές μπλοκ, ολόκληρα κομμάτια της αριστεράς ξεφτίζουν και χάνουν τον δρόμο τους, άλλα αποκαθιστώντας έναν βουλευτή που καταδικάστηκε για βία κατά της συζύγου του, άλλα χρησιμοποιώντας ως αποδιοπομπαίο τράγο τους μετανάστες, σε μια απόπειρα να απαντήσει στην κοινωνική οργή.
Ένα μόνο στρατόπεδο σιωπά, παρατηρεί και περιμένει. Το στρατόπεδο αυτό είναι εκείνο της άκρας δεξιάς του οποίου η μακρονική ελίτ μοιάζει να ετοιμάζει με πολύ ευσυνειδησία την πρόσβαση στην εξουσία, με μια σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια που παγώνει το αίμα. Το φρούτο είναι ώριμο. Ποτισμένο από μια βαθιά αποποίηση της δημοκρατίας, θρεμμένο από την δυσπιστία προς τους θεσμούς και τα κόμματα, γεμάτο από τον καυτό ήλιο της βουβής εξέγερσης. Το φρούτο είναι ώριμο και όλα τα στοιχεία μοιάζουν να έχουν συγκεντρωθεί ούτως ώστε, αργή ή γρήγορα, να πέσει στα χέρια ενός στρατοπέδου αποφασισμένου να μην το αφήσει να πέσει χάμω.
Μπορούμε να το ονομάσουμε αυταρχισμό ή α-φιλελευθερισμό, για να είναι λιγότερο τρομακτικό και πιο όμορφο ή για να δώσουμε την εντύπωση πως η δημοκρατία δεν θα καταστραφεί. Βέβαια, αυτός ο φαύλος κύκλος των μικρών, διαδοχικών ολισθημάτων, δεν έχει καμία σχέση με τον φασισμό της δεκαετίας του 1930, όπως τον φανταζόμαστε. Οι εποχές έχουν αλλάξει και, μαζί τους, τα εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξυπηρετήσουν τις χειρότερες παρεκκλίσεις.
Μετά από μια μακρονική «αντιβασιλεία» αλαζονική και βίαια, αν δεν συμβεί κάποιο σωτήριο άλμα από εκείνα που η ιστορία ξέρει ενίοτε να επιφυλάσσει στις πιο σκοτεινές περιόδους, η χώρα μας έχει ό,τι χρειάζεται για να βυθιστεί. Όπως όταν ένα άοσμο και επικίνδυνα αέριο γεμίζει ένα δωμάτιο, αναμένοντας την σπίθα που θα κάνει να εκραγούν τα πάντα, ο φασισμός του 21ου αιώνα δεν περιμένει παρά μια μικρή φλόγα για να καταλάβει αυτήν την άρρωστη, δηλητηριασμένη χώρα, αυτήν την χώρα που υποσκάπτεται από τις ανισότητες και κόβεται σε κομμάτια από τις πολυάριθμες μνησικακίες.
Ενώ η Γαλλία ετοιμάζεται να υποδεχτεί την Ολυμπιακή Φλόγα, μια άλλη φλόγα κινδυνεύει να ανάψει για τα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει πλέον πυξίδα, δεν υπάρχει πλέον πίστη σε ό,τι καλό θα μπορούσε να φέρει η δημοκρατία, ίσως να μην υπάρχει πια ούτε αρκετή αλληλεγγύη ούτως ώστε αυτό ο λαός να ξυπνήσει και να αποκαλύψει το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του. Καταφέραμε να γεννήσουμε την Δημοκρατία μετά την αδικία της μοναρχίας. Ας μην αφήσουμε την θεϊκώ δικαίω Μακρονία να διαφθείρει την Δημοκρατία για να την μετατρέψει σε μια σκοτεινή καρικατούρα του εαυτού τους, ικανή ενός τρόμου που δεν θα έχει παρά μόνο έναν στόχο: την διατήρηση στην εξουσία μιας κοινωνικής τάξης που γνωρίζει τα συμφέροντά της και τον τρόπο να τα προστατεύει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει την καταστροφή όσων απομένουν από την δημοκρατία μας.
kristina 1963 