Του Hervé LE BIDEAU (μετάφραση δική μου)
Αρχές Ιανουαρίου 2017, σχετικά με «τις επιπτώσεις της αμερικανικής αποτυχίας στην Συρία», έγραφα στο μπλογκ μου «αν θέλουν ν’ανεβάσουν τις τιμές (των υδρογονανθράκων), πρέπει τουλάχιστον κάθε φορά που το Ιράν ή το Ιράκ πουλούν ένα βαρέλι στην διεθνή αγορά, η Σαουδική Αραβία να μειώνει αντίστοιχα την παραγωγή της».
Έντεκα μήνες αργότερα, η τιμή του βαρελιού πέρασε από τα 40 στα 65 $, διότι η Σαουδική Αραβία περιόρισε την παραγωγή της. Αυτό είναι σε όφελος των ΗΠΑ και της Ρωσίας οι οποίες αύξησαν τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη, σε ανεβασμένες τιμές. ΟΙ σχέσεις μεταξύ Μοχάμεντ Μπεν Σαλμάν και Τραμπ και Πούτιν είναι εξαιρετικές. Αυτό του επέτρεψε, εν πλήρη ατιμωρησία, να προχωρήσει σε αυτήν την επίδειξη δύναμης εναντίον της δυσκίνητης βασιλικής του οικογένειας, και στην ταπείνωση που επέβαλε στον «υποτελή» του Σαάντ Χαρίρι.
Στην πραγματικότητα, ο ακτιβισμός που επιδεικνύει ο Μοχάμεντ Μπεν Σαλμάν μοιάζει να είναι συνέπεια μεγάλης αγωνίας από πλευράς της βασιλικής δυναστείας. Διότι το μέλλον της προαναγγέλλεται απειλητικό.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ ξεκίνησαν την εκμετάλλευση της ασφαλτούχου άμμου και, μετά του σχιστολιθικού πετρελαίου και αερίου. Αυτό μπορούσε να αποτελεί συμφέρουσα επιχείρηση μόνον αν η τιμή του πετρελαίου ήταν πάνω από 60$ (την εποχή εκείνη ήταν στα 30). Εξ ου και οι πόλεμοι (ή τα εμπάργκο) που έπληξαν τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες (Ιράκ, Ιράν και, στη συνέχεια, Λιβύη, Νιγηρία, Κονγκό και ακόμη και την Ρωσία) με μοναδική εξαίρεση την Σαουδική Αραβία.
Αυτή η μείωση της προσφοράς πετρελαίου έπρεπε να είναι σε όφελος των αμερικανο-σαουδών συνεργών. Αλλά, εμφανίστηκαν δυο εμπόδια.
Το πρώτο ήταν η εκκίνηση της εκμετάλλευσης του εξαιρετικού κοιτάσματος φυσικού αερίου του Περσικού Κόλπου, που έγινε σε συνεργασία Κατάρ και Ιράν από την δεκαετία του 1990. Όμως, ήδη από το 2005, υπήρξαν σχέδια αξιοποίησης και μεταφοράς μέσω αγωγών προς την Ευρώπη. Ο ένας, τον οποίο στήριζε η Γαλλία, ξεκινούσε από το Κατάρ και κατέληγε στην Μεσόγειο μέσω Συρίας. Οδήγησε στον πόλεμο κατά του Μπασάρ Ελ Άσσαντ, ο οποίος δεν τελείωσε ακόμη.
Ο δεύτερος, τον οποίο στήριξε η Ρωσία, συνέδεε το Ιράν με την Ιταλία, περνώντας από την Τουρκία. Η υλοποίησή του υπόκειται στην άρση των αμερικανικών ποινών κατά του Ιράν κατά των οποίων η κυβέρνηση Τραμπ διεξάγει πόλεμο καθυστέρησης. Σημειωτέον ότι η Τουρκία θα ωφελούνταν αυτού του αγωγού ενώ για την Σαουδική Αραβία θα αποτελούσε αθέμιτο ανταγωνισμό, καθώς κάθε παράδοση φυσικού αερίου στην Ευρώπη θα οδηγούσε σε μειώσεις πωλήσεων του σαουδικού πετρελαίου. Αραβία και ΗΠΑ χάνουν τον Τούρκο σύμμαχό τους.
Το τέλος του πολέμου στη Συρία θα έπρεπε να σημάνει το τέλος της ακολουθίας των πολέμων στον Κόλπο, αλλά ενώ δεν έχει λήξει ακόμη, ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα η αρχή των πολέμων των πετρελαίων και του αερίου της Μεσογείου.
Πράγματι, από το 2005, γεωτρήσεις οι οποίες ξεκίνησε η Ελλάδα έφεραν στο φως την παρουσία σημαντικών κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου γύρω από την Κύπρο. Λόγω του ότι το βόρειο τμήμα του νησιού διεκδικείται από την Τουρκία, τα κοιτάσματα αυτά μπορεί να τα διεκδικήσει η Ελλάδα, αλλά και η Τουρκία, η Αίγυπτος (κοιτάσματα που ανακαλύφθηκαν το 2012), το Ισραήλ (που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα Λεβιάθαν από το 2012), καθώς και από την Συρία και τον Λίβανο (το κοίτασμα του Λεβάντε φέρεται να περιέχει, από μόνο του 1,7 δις βαρέλια πετρέλαιο και 3.500 δις κυβικά μέτρα αερίου).
Η εκμετάλλευση των πόρων αυτών θα ήταν καταστροφική για τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την Σαουδική Αραβία. Θα ήταν όμως σε όφελος όλων των χωρών στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, και της Ευρώπης.
Η πρώτη πράξη αυτού του νέου πολέμου της Μεσογείου έλαβε χώρα όταν η Σαουδική Αραβία πήρε όμηρο τον Λιβανέζο Πρωθυπουργό, Σαάντ Χαρίρι.
Ένα άρθρο του Figaro, στις 29/09/2017, που υπέγραφε η Sunniva Rose, υπενθυμίζει πως, το 2013, «μια πενηνταριά εταιρείες είχαν επιλεγεί (από τον Λίβανο) για να συμμετέχουν σε διαγωνισμό κατοχύρωσης αδειών εκμετάλλευσης. Ήταν μια διαδικασία που παρέμεινε νεκρό γράμμα λόγω της παραίτησης του τότε Πρωθυπουργού, Νατζίμπ Μικατί. Έπρεπε να φθάσει ο Οκτώβριος του 2016 και η εκλογή του Μισέλ Αούν… για να ψηφίσει το κοινοβούλιο… τον φορολογικό νόμο που διέπει τους υδρογονάνθρακες, στις 19 του Σεπτέμβρη που πέρασε …).
Ας μην γελιόμαστε: η αναγκαστική παραίτηση του Πρωθυπουργού Χαρίρι είναι πολύ περισσότερο από μια επανάσταση παλατιού. Είναι μια προειδοποίηση σε όλους τους γείτονες στην Μεσόγειο (με εξαίρεση του Ισραήλ) που θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν τους θαλάσσιους πόρους υδρογονανθράκων τους. Είναι η πρώτη πράξη του πολέμου της Μεσογείου που ξεκίνησε. Η Αραβία δεν έχει τίποτε να κερδίσει αλλά πολλά να χάσει.
kristina 1963 