Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017
Του François Serrano
(μετάφραση, στο φτερό: Christine Cooreman)
« Εδώ και πολύ καιρό είχα παρατηρήσει ότι κανένα γεγονός δεν αναφέρονταν με ακρίβεια από τις εφημερίδες, αλλά, στην Ισπανία, για πρώτη φορά, διάβασα άρθρα που δεν είχαν καμία σχέση με τα γεγονότα, ούτε καν εκείνο το είδος σχέσης που συνεπάγεται συνήθως το να ψεύδεσαι σχετικά με αυτά. (…) Έτσι, είδα την ιστορία να γράφεται όχι σε συνάρτηση με αυτό που είχε συμβεί αλλά σε συνάρτηση με αυτό που θα έπρεπε να είχε συμβεί, σύμφωνα με τις διάφορες γραμμές του κόμματος.»
Αυτό ήταν που αντιλαμβάνονταν ο Τζορτζ Όργουελ όταν επέστρεψε, το 1937, στην Αγγλία από τον Ισπανικό πόλεμο, καταλήγοντας στην ανησυχητική διαπίστωση ότι τα ΜΜΕ της εποχής παραπληροφορούσαν πλήρως σχετικά με την επί τόπου κατάσταση με σκοπό τον χειρισμό των ευρωπαϊκών κοινών γνωμών. Ως αυτόπτης μάρτυρας, στην Βαρκελώνη, των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα από το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου, όπου μπόρεσα να πραγματοποιήσω ερευνητική και δημοσιογραφική δουλειά για το L’impertinent, δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω, με πολύ μεγάλη ανησυχία, ότι τα μεγάλα γαλλικά ΜΜΕ ψεύδονται αυτήν την στιγμή σχετικά με την Καταλωνία, και αυτό σε αναλογίες απόλυτα οργουελικές: ηθελημένα, ξεδιάντροπα και σε συμφωνία μεταξύ τους, παρουσιάζουν τους υπέρ της ανεξαρτησίας Καταλανούς και την επί τόπου κατάσταση με τον χειρότερο τρόπο, ωθώντας την γαλλική κοινή γνώμη να ταχθεί με την πλευρά της κυβέρνησης Ραχόι που –καθόλου τυχαία- έχει την στήριξη του Μακρόν και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
« «Η ισπανική κυβέρνηση καλεί τους αυτονομιστές να διαλύσουν το καταλανικό κοινοβούλιο και να προκηρύξουν εκλογές στην αυτόνομη κοινότητα. Θα ήταν καλό να αρχίσει να κλείνει η πληγή περνώντας από το κοινοβούλιο της Καταλωνίας (…) μέσω περιφερειακών εκλογών «, δήλωσε ο Inigo Mendez de Vigo, κυβερνητικός εκπρόσωπος, κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου που έλαβε χώρα μετά το υπουργικό συμβούλιο, την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου. » Αυτό ανακοίνωνε, για παράδειγμα, το France Info χθες το απόγευμα. Αυτή η «πληροφορία» παρέχεται, με πηχυαίους τίτλους – θα επρόκειτο όντως περί ατομικής πολιτικής βόμβας στην Ισπανία – και απολύτως ίδια, λέξη προς λέξη (ενδιαφέρον, ή μάλλον, ανησυχητικό να το διαπιστώνει κανείς) από πολλά ΜΜΕ όπως οι: Libération, Le Figaro, Le Huffington Post, Le Point, 20 minutes, BFM, Les Échos, κλπ.
Καθώς δεν πίστευα στα μάτια μου διαβάζοντας μια τόσο συνταρακτική είδηση, άρχισα αμέσως να προσπαθώ να κατανοήσω τις αντιδράσεις των μεν και των δε, επί τόπου, στην Ισπανία. Πράγματι, η διάλυση του καταλανικού κοινοβουλίου δεν μπορεί να λάβει χώρα παρά μόνο μέσω της εφαρμογής (για πρώτη φορά από το 1987 που υιοθετήθηκε το σημερινό ισπανικό Σύνταγμα) του Άρθρου 155, που τρομάζει τους πάντες, που αναστέλλει την αυτονομία της περιφέρειας σε συνδυασμό με έκτακτα μέτρα, όπως ζητά η σκληρή πτέρυγα του Partido Popular. Προς τεράστια έκπληξή μου, δεν μπόρεσα παρά να διαπιστώσω ότι… κανένα ισπανικό ΜΜΕ δεν μετέδιδε την είδηση αυτή! Ούτε η EFE, η ισπανική AFP, ούτε η εθνική τηλεόραση TVE, ούτε η La Vanguardia η μάλλον κατά της ανεξαρτησίας καταλανική εφημερίδα, ούτε η TV3 η τοπική FR3 μάλλον υπέρ της ανεξαρτησίας, ούτε η El Pais, ούτε η συντηρητική El Mundo, που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη στο αφήγημα της κυβέρνησης Ραχόι, και στην ιστοσελίδα της οποίας μπορεί κανείς να δει ολόκληρη την συνέντευξη τύπου.
Υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’αυτό … είναι που η ισπανική κυβέρνηση ποτέ δεν ζήτησε καμιά διάλυση του κοινοβουλίου!
Το κύριο θέμα αυτής της συνέντευξης τύπου ήταν – και αυτό σχολιάζουν τα ισπανικά ΜΜΕ από χθες – διατάξεις που διευκολύνουν την μεταφορά των εδρών των επιχειρήσεων που εδρεύουν στην Καταλωνία. Κατά τα άλλα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χρησιμοποίησε ξύλινη γλώσσα, αυτήν που χαρακτηρίζει την θέση του, σχετικά με την κρίση της Καταλωνίας, αλλά, προπάντων, επιδείκνυε μάλλον ηρεμία και καθόλου απειλή: το βασικό μήνυμά του ήταν προπάντων ότι οι Καταλανοί βουλευτές έπρεπε να έχουν και πάλι διάλογο μεταξύ τους, στο τοπικό κοινοβούλιό τους – πράγμα που μοιάζει περισσότερο ως κοινή λογική. Είπε απλά, ακροθιγώς, στην διάρκεια των ερωταπαντήσεων – κι αυτό είναι που αναδείχτηκε, εκτός πλαισίου, παραμορφωμένο κατά τελείως οργουελικό τρόπο – πως θα ήταν ενδεχομένως καλή ιδέα οι Καταλανοί βουλευτές να προκηρύξουν εκλογές. Κατά κανένα όμως τρόπο δεν υπήρξε μεγάλη επίσημη δήλωση της ισπανικής κυβέρνησης που να ζητούσε διάλυση της Καταλανική βουλής. Εξ άλλου, έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι τα περισσότερα άρθρα στον γαλλικό τύπο περιλαμβάνουν φωτογραφία του Ραχόι, για να ενισχύσουν την επισημότητα της ανακοίνωσης, ενώ δεν ήταν καν παρών σε αυτήν την συνέντευξη τύπου. Το ότι ο λόγος του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν είχε τίποτε να κάνει με την παραπληροφόρηση των γαλλικών ΜΜΕ αποδεικνύεται αντικειμενικά από το γεγονός ότι κανένα ισπανικό ΜΜΕ δεν ανέφερε τίποτε σχετικό: φυσικά, αφού όλοι μιλούν ισπανικά, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τους κάνει να καταπιούν κάτι τέτοιο.
Οπότε, γιατί ένας τέτοιος χειρισμός;
Καθώς πήγα επί τόπου για να καλύψω το γεγονός για το L’impertinent, και με μια προσεκτική ανάγνωση του πώς τα γαλλικά ΜΜΕ κάλυψαν την κρίση τις τελευταίες μέρες, είναι ξεκάθαρο (και εξαιρετικά ανησυχητικό) ότι σήμερα υπάρχει πραγματική συμφωνημένη ολιγαρχική μιντιακή στρατηγική που έχει ως στόχο την παραπληροφόρηση της γαλλικής κοινής γνώμης σχετικά με την Καταλωνία. Ο στόχος είναι να φανεί πως, στην Καταλωνία, επικρατεί μια κατάσταση εκρηκτικής αστάθειας που προκαλείται από γεμάτους μίσος και υστερία αυτονομιστές, για να ανησυχήσουν οι ευρωπαϊκές κοινές γνώμες και να σταθούν, με φόβο, στο πλευρό της κυβέρνησης Ραχόι. Η εν εξελίξει παραπληροφόρηση σχετικά με την Καταλωνία έχει κυρίως ως στόχο τη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης – οι Ισπανοί κι οι Καταλανοί, αυτοί ξέρουν περί τίνος πρόκειται – ώστε να μην ασκήσει πίεση στις τοπικές πολιτικές τάξεις υπέρ μιας παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας ΕΕ που συνεχίζει να θεωρεί ότι πρόκειται για μια εσωτερική υπόθεση της Ισπανίας: κι αυτό είναι εξόχως ψευδές.
Αυτό συνέβαινε ίσως έως την Κυριακή 1η Οκτωβρίου, το πρωί. Αλλά, έκτοτε, έγινε ξεκάθαρα εσωτερική ευρωπαϊκή υπόθεση. Το ισπανικό κράτος, χρησιμοποιώντας βία απόλυτα δυσανάλογη, πάνω σε τελείως ειρηνικούς πληθυσμούς – όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία – συμπεριλαμβανομένης της χρήσης επικίνδυνου και απαγορευμένου στην Καταλωνία εξοπλισμού κατά των ταραχών – απλούστατα παραβίασε τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως το υπενθυμίζει ευτυχώς η εταιρεία συγγραφέων Pen: ιδρυτικά κείμενα της ΕΕ, που όλα τα μέλη της οφείλουν να τηρούν, που κρατούν σε απόσταση την Τουρκία, και που, υπό κανονικές συνθήκες, θα μπορούσαν να επισύρουν ποινές κατά της Ισπανίας βάσει του Άρθρου 7: άρθρου που, από αντιφασισμό οπερέτας, η ΕΕ κάνει να πλανάται πάνω από την Πολωνία, ενώ η χώρα αυτή δεν χτυπά κανέναν απολύτως. Στο θέμα αυτό, είναι απόλυτα σκανδαλώδες που η Libération κατέφθασε προς βοήθεια της ισπανικής κυβέρνησης με το υποτιθέμενο « Désintox » της, έχοντας ως τίτλο, ελεεινό κι ανατριχιαστικό, ότι : « Καμία ευρωπαϊκή συνθήκη δεν προβλέπει την απομάκρυνση μιας χώρας λόγω καταστολής των ψηφοφόρων.»
Αντιλαμβάνεται κανείς το διακύβευμα, μπροστά σε τέτοια απίστευτα μηνύματα. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι αυτό που συμβαίνει στην Καταλωνία μας αφορά όλους, από την 1η του Οκτώβρη. Επιδεικνύοντας αδιαφορία σχετικά με την κατάσταση, η ΕΕ δημιουργεί ένα πολύ δυσμενές προηγούμενο που αφορά όλους μας, τους ευρωπαίους πολίτες: το προηγούμενο σύμφωνα με το οποίο οποιοδήποτε Κράτος μπορεί πλέον, σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας για αυτό, να σπάσει στο ξύλο έναν ειρηνικό λαό, επαναπροσδιορίζοντας οιαδήποτε πολιτική διεκδίκηση σε διατάραξη της δημόσιας τάξης και σε εξέγερση. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν γιατί κυβερνήσεις όπως αυτή του Medef(γαλλική ένωση εργοδοτών)-Μακρόν ευθυγραμμίζεται με την ισπανική κυβέρνηση, διότι πηγαίνει όντως προς την κατεύθυνση της αυταρχικής παρέκκλισης των θεσμών μας (όχι πια κοινοβουλευτικές συζητήσεις, εφαρμογή άρθρου 49.3 και διατάγματα, αστυνομική καταστολή, διατάξεις έκτακτης ανάγκης που εισάγονται στην νομοθεσία) από το 2012. Και, ειδικότερα, από τον Βαλς που, εξ άλλου, στην Γαλλία, είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτικός αυτού που οι Ισπανοί αποκαλούν «κοινωνικός φρανκισμός» (η παραμονή και ανακύκλωση των ελίτ της εποχής του Φράνκο μέσα στους κρατικούς και οικονομικούς κύκλους της μετά Φράνκο εποχής) του Partido Popular παρά το FN (Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν) : δηλαδή, ένα τέκνο των φρανκιστών (ενώ έλεγε πως είναι απόγονος αντιφρανκιστών πολιτικών εξόριστων) που ανακυκλώθηκαν μετά το 1975 στην οικονομία και στην πολιτική και που διατήρησαν μιαν άποψη για τον κόσμο και μεθόδους εξαιρετικά αυταρχικές. Το διαπιστώνει κανείς με την Εργατική Νομοθεσία και την χρήση του άρθρου 49.3 και την αστυνομική καταστολή: αυτήν ακριβώς την αστυνομική βία είναι που εγκρίνει η ΕΕ.
Το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι αν, ως Γάλλοι, είμαστε υπέρ ή κατά της ανεξαρτησίας ή μη της Καταλωνίας. Ανώφελη συζήτηση καφενείου που αναπτύξαμε επίσης σχετικά με το Brexit ή τον Τραμπ, και στην οποία μας οδηγούν τα μεγάλα γαλλικά ΜΜΕ για να μας απομακρύνουν από το ουσιώδες: το ερώτημα του αν, ως ευρωπαίοι πολίτες, δεχόμαστε να παραβιάζονται τα Δικαιώματα του Ανθρώπου από ένα Κράτος μέλος της ΕΕ, ξεκινώντας από το Δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών που, όμως, περιλαμβάνεται στο 1ο κεφάλαιο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ που έχει επίσης επικυρώσεις η Ισπανία. Ένα Δικαίωμα που καταπατείται με την πεισματική άρνηση της κυβέρνησης Ραχόι εδώ και χρόνια να παραχωρήσει ένα δημοψήφισμα σαν αυτό που πραγματοποίησε η Σκωτία χωρίς να δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα: είναι σοβαρά «νόμιμο»;
Το επιχείρημα της εκ κατασκευής παρανομίας του καταλανικού δημοψηφίσματος λόγω του μετα-Φράνκο Συντάγματος του 1978 (που παρουσιάζεται ως χαραγμένο στην πέτρα, από το Partido Popular), που, ακριβώς, δεν είναι συμβατό με το Δικαίωμα των λαών στον αυτοπροσδιορισμό, είναι τόσο βάσιμο όσο κι ο «παράνομος χαρακτήρας», στην εποχή τους, των ανεξαρτησιών των ΗΠΑ, του Μεξικού, της Αλγερίας, της Ινδίας, της Ουκρανίας ή της Εσθονίας. Το να διαβάλεις την επιθυμία ανεξαρτησίας της Καταλωνίας αναφερόμενος σε κάποιον υποτιθέμενο οικονομικό εγωισμό, να ένας αστείος τρόπος να αρνείσαι στους Καταλανούς αυτό το καθολικό και αναφαίρετο δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Είπε ποτέ κανείς στην Γαλλία, για τους κατοίκους του Κεμπέκ, ότι ήταν εγωιστές γεμάτοι μίσος; Τα ΜΜΕ δεν σταματούν να μας ζαλίζουν τ’αυτιά λέγοντάς μας ότι αυτοί που επιθυμούν την ανεξαρτησία είναι μια εξτρεμιστική υπερμειοψηφία (ενώ έλαβαν 48% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές του 2015, και θα δούμε παρακάτω υπό ποιες αθέμιτες συνθήκες έγινε αυτό, ενορχηστρωμένες από τον Ραχόι): θαυμάσια, λοιπόν, τότε γιατί δεν τους δίνεται η δυνατότητα ενός δεόντως δημοκρατικού δημοψηφίσματος, για να δούμε τι αποτέλεσμα θα βγει;
Μια εκ των πραγμάτων αποδοχή από την ΕΕ αυτών των πολιτικών κρατικών βιαιοτήτων, αν επιβεβαιώνονταν, θα μπορούσε σύντομα να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για όλους εμάς, τους Ευρωπαίους πολίτες. Επίσης, ως γάλλοι πολίτες, πρέπει να ανησυχούμε ιδιαίτερα σχετικά με αυτήν την τελείως οργουελική, ολιγαρχική και ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση από τα μεγάλα ΜΜΕ μας: αν τέτοιοι μαζικοί χειρισμοί της ενημέρωσης είναι εφικτοί από την εξ ορισμού (θεωρητικά) αντί-εξουσία, μπορούμε να μιλούμε ακόμη για δημοκρατία; Μπορούμε επίσης να μιλούμε ακόμη για δημοκρατία όταν 19 άτομα, 11 οικογένειες, 5 τράπεζες και χρηματοπιστωτικές εταιρείες και 3 Κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Κατάρ) – αξιοπρόσεκτης κοινωνιολογικής και ιδεολογικής ομοιομορφίας- ελέγχουν σχεδόν όλα τα γαλλικά ΜΜΕ; Κι όταν αυτή η ολιγαρχία των ΜΜΕ είναι σε θέση, όπως το δείχνει η περίπτωση της Καταλωνίας, να οργανώσει μια μαζική εκστρατεία παραπληροφόρησης;
Σήμερα, όλα τα μεγάλα ΜΜΕ αναμεταδίδουν και ενισχύουν, με τρόπο εξαιρετικά χονδροειδή για όποιον ασχολείται κατά το ελάχιστο με το θέμα, όλη την προπαγάνδα και τα fake news της κυβέρνησης Ραχόι. Έτσι, για παράδειγμα, θέλουν να μας πείσουν ότι υπήρξαν τραυματισμοί αστυνομικών (όπως ανέφερε το υπουργείο εσωτερικών) και ότι η βία βρίσκονταν κι από τις δυο πλευρές, πράγμα αυστηρώς αδύνατον, καθώς οι Καταλανοί υιοθέτησαν, την 1η Οκτώβρη και εδώ και πολλά χρόνια μια πολιτική αυστηρά μη βίας και ειρηνικής αντίστασης (σε αντίθεση με άλλες περιοχές, ποτέ δεν υπήρξε η παραμικρή βόμβα για λόγους ανεξαρτησίας, στην Καταλωνία). Εκτός αν τραυματίστηκαν χτυπώντας μόνοι τους. Κι είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να δείξει το παραμικρό βίντεο βίας κατά αστυνομικών, ενώ το παραμικρό τέτοιο βίντεο θα είχε κυκλοφορήσει ευρέως για να δυσφημίσει το κίνημα, όπως συμβαίνει πάντα με μια καθεστηκυία εξουσία που είναι πάντα έτοιμο να δείξει μπαχαλάκηδες. Ανίκανη να δυσφημίσει κατ’αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση Ραχόι – για την οποία, επίσημα, δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή βία κατά προσώπων – προσπαθεί να διαδώσει fake news με θέμα το ότι οι εικόνες αστυνομικής βίας είναι επεξεργασμένες ή προέρχονται από παλιότερα γεγονότα. Το ότι μια μεγάλη εφημερίδα όπως η El Mundo, η επίσημη φωνή της κυβέρνησης στον τοπικό τύπο, διαδίδει τέτοια fake news είναι ήδη αρκετά λυπηρό, αλλά το ότι την σκυτάλη παίρνουν εφημερίδες όπως οι « Décodeurs » της Monde και « Désintox » της Libération, όπως έδειχνε ο L’impertinent, αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό. Μπορεί ακόμη και να τίθεται θέμα διάδοσης ψευδών ειδήσεων, πράγμα που αποτελεί αξιόποινη πράξη.
Μας κάνουν επίσης να πιστέψουμε ότι η χώρα είναι στο χείλος του εμφύλιου πολέμου, ότι η οικονομία της Καταλωνίας θα καταρρεύσει. Και, παράλληλα, ΚΑΝΕΝΑ γαλλικό ΜΜΕ δεν ενημέρωσε περί του γεγονότος, που όμως θα παρείχε κάποια ηρεμία και αίσθηση ασφάλειας, ότι η Ελβετία πρότεινε εαυτήν ως μεσολαβητή σε αυτήν την υπόθεση – μια χώρα που δεν είναι πραγματικά εχθρική προς τις μπίζνες και τις τράπεζες, κι όχι ιδιαίτερα «μπολιβαριανή» όπως αρέσκονται να στιγματίζουν πλέον, οι γάλλοι ταρτούφοι των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όποιον αντιτίθεται, στη Γαλλία. Κι όμως, η πηγή της είδησης είναι όσο πιο επίσημη γίνεται, εφόσον μεταδίδεται από την Ελβετική Ραδιοτηλεόραση και το Υπουργείο εξωτερικών της Ελβετίας. Χειρότερα ακόμη: η France Inter, το μόνο μεγάλο ΜΜΕ που μοιάζει να αναφέρεται σε αυτήν την πρόταση, την παρουσιάζει σαν να έχει ήδη οριστικά θαφτεί, ενώ δεν συμβαίνει διόλου κάτι τέτοιο! Το αίτημα μιας διεθνούς διαμεσολάβησης είναι σήμερα η μόνη λογική καταλανική διεκδίκηση: μια διαμεσολάβηση που, προς το παρόν, αρνείται ο Ραχόι για τον οποίο κάθε αίτημα για δημοκρατικό δημοψήφισμα αποτελεί πράξη διχαστική και στασιαστική. Κανένα από τα μεγάλα αυτά ΜΜΕ δεν υπενθυμίζει αρχικά το αίτημα για δημοψήφισμα της 6ης Σεπτέμβρη, του Καταλανικού Κοινοβουλίου, που είναι δημοκρατικά εκλεγμένο και όπου αυτοί που επιθυμούν την ανεξαρτησία είναι, ας μην το ξεχνάμε, πλειοψηφία. Θεμιτό αίτημα, όπως αυτό που παραχωρήθηκε στην Σκωτία, αλλά που η Μαδρίτη αρνείται συστηματικά, ενώ τα ΜΜΕ μας προτιμούν ηθελημένα να αναλίσκονται σε ομιχλώδεις και κινδυνολογικές περί των υπέρ ή κατά της ανεξαρτησίας, πράγμα που είναι τελείως εκτός θέματος.
Κανένα από αυτά τα μεγάλα ΜΜΕ δεν δίνει το πλαίσιο όσων συμβαίνουν σήμερα στην Ισπανία, όσον αφορά το πραγματικό θεσμικό πραξικόπημα που διέπραξε η κυβέρνηση Ραχόι το 2010. Πράγματι, με 120 ψήφους επί 135 (μια πλειοψηφία απόλυτα ξεκάθαρη, οι υπόλοιπες 15 ψήφοι όντας του Partido Popular) οι βουλευτές του Καταλανικού Κοινοβουλίου υιοθέτησαν ένα Καθεστώς αυτονομίας, κατά κανέναν τρόπο αποσχιστικό, και απολύτως συγκρίσιμο με αυτό που η Μαδρίτη παραχώρησε στη χώρα των Βάσκων (η οποία, είναι αλήθεια, χειριζόταν και βόμβες) και όπου, συνεπεία της αυτονομίας αυτής, η τάση προς απόσχιση σχεδόν εξαφανίστηκε. Το Καθεστώς αυτό είχε εγκριθεί στο Cortes, το ισπανικό κοινοβούλιο. Αλλά, το Partido Popular, αγανακτισμένο από ένα Καθεστώς της Καταλονίας αντίθετο με την ιδεολογία του, έθεσε το θέμα ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου – οντότητα μη εκλεγμένη και, γνωστόν τοις πάσι, στις διαταγές του Partido Popular – που άδειασε το Καθεστώς από την ουσία του, γεγονός που δημιούργησε ένα αίσθημα ταπείνωσης στην Καταλωνία και ένα κίνημα για την ανεξαρτησία που δεν υπήρχε καθόλου πριν από 10 χρόνια. Έκτοτε, η κυβέρνηση Ραχόι είναι σε απόλυτη άρνηση του καταλανικού ζητήματος, αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση επί αυτού, και μπλοκάρει οτιδήποτε προέρχεται από το καταλανικό κοινοβούλιο, όπως, ειδικότερα, κοινωνικά προοδευτικά μέτρα. Ο Ραχόι και η κλίκα του είναι αυτοί που στην πραγματικότητα δημιούργησαν το καταλανικό κίνημα για την ανεξαρτησία που, πολύ περισσότερο από μια ηλιθίως εθνικιστική διεκδίκηση, όπως άδικα πιστεύουμε συχνά στη Γαλλία, είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό μια διαμαρτυρία των πολιτών κατά ενός μη δημοκρατικού Κράτους που, για πολλούς Καταλανούς, μοιάζει απόλυτα μη μεταρρυθμίσιμο.
Ούτε και κάποιο από αυτά τα μεγάλα ΜΜΕ δεν ενημερώνει σχετικά με την πραγματική φύση του Partido Popular που δεν είναι καθόλου συγκρίσιμο με το κόμμα των Les Républicains (Γαλλίας), που, παρ’όλ’αυτά παραμένει ένα δημοκρατικό κόμμα: ένα Partido Popular που φέρεται από ένα προσωπικό, μιαν ιδεολογία και μεθόδους που ανάγονται στον Φράνκο (το αποκορύφωμα είναι πως ορισμένοι, στην Γαλλία, ακόμη αναφέρονται στους Καταλανούς ως «φρανκιστές» !) και διεφθαρμένο σε ποσοστά απολύτως αδύνατον να φανταστεί κανείς στην Γαλλία όπου, συγκριτικά, οι πολιτικοί μας είναι πραγματικά αγγελούδια. Πράγματι, ο Φράνκο κι όλος ο μικρός κόσμος που τον περιέβαλε, γεμάτος συμπαιγνίες και νεποτισμό, κυβέρνησαν την Ισπανία από το 1939 ως το 1975, και, μετά το 1975, όλοι οι υπεύθυνοι του καθεστώτος και οι απόγονοί τους ανακυκλώθηκαν είτε στην οικονομία, είτε στην πολιτική, στο Partido Popular, κόμμα που δημιουργήθηκε από πρώην φρανκιστές. Στην προοπτική μιας ειρηνικής μετάβασης με το Σύνταγμα του 1978, στην Ισπανία δεν έγινε ποτέ εκκαθάριση όπως στην Γαλλία, με την απελευθέρωση, ή «αποφρανκιστοποίηση», όπως στην Γερμανία, το 1945. Γι’αυτό, εξ άλλου, δεν υπάρχει ακροδεξιό κόμμα στην Ισπανία: η πλέον συντηρητική πτέρυγα του Partido Popular είναι η ισπανικά άκρα δεξιά. Δεν πρόκειται περί αξιολογικής κρίσης. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που κάθε Ισπανός γνωρίζει πολύ καλά. Και πάλι, το να προβάλουμε εδώ την συζήτηση α λά γαλλικά, με όρους αντιφασισμού ή αντι-διαβολοποίησης, είναι τελείως άστοχο.
Η ισπανική δεξιά του Partido Popular, είναι πράγματι η άμεση κληρονόμος του φρανκισμού μέσω του πολιτικού της προσωπικού (είτε πρώην φρανκιστές, είτε οι απόγονοί τους, με μια φατρία Φράνκο πανταχού παρούσα όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην οικονομία) αλλά και μέσω της ιδεολογίας της και, όπως είδαμε το προηγούμενο σαββατοκύριακο, με τις αλήστου μνήμης άγριες μεθόδους. Είναι ένα κόμμα που όχι μόνο δεν καταδίκασε ούτε και απαρνήθηκε ποτέ την ιστορία του Φράνκο, αλλά, αντίθετα, συνεχίζει να την τιμά, διατηρώντας και αποκαθιστώντας ονομασίες δρόμων και μνημείων που συνδέονται με τον Φράνκο, πλέκοντας τακτικά το εγκώμιο της παλιάς καλής εποχής του φρανκισμού με πλήρη ρεβιζιονιστική προσέγγιση, αρνούμενη να αναγνωρίσει τις εκατοντάδες χιλιάδες θυμάτων, και που χρηματοδοτεί με δημόσια χρήματα ένα ίδρυμα Φράνκο που υπάρχει για να διατηρείται η πολιτιστική του κληρονομιά. Οι μόνες εκδηλώσεις κατά της ανεξαρτησίας, το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, ήταν οργανωμένες από την Φάλαγγα, με τραγούδια της εποχής του Φράνκο και υψωμένα χέρια. Ο γαλλικός ιακωβινισμός, τουλάχιστον, εμφορούνταν από ορισμένες δημοκρατικές αξίες, λογικές και παγκόσμιες, προερχόμενες από τον διαφωτισμό. Ενώ, ο ιακωβινισμός που εργάζεται στην Ισπανία είναι ιμπεριαλιστικής, υπερσυντηρητικής και υπερεθνικιστικής έμπνευσης, με την φρανκιστική έννοια του όρου. Δεν είναι καθόλου συγκρίσιμοι, λοιπόν.
Αυτό που επίσης δεν ξέρουμε στην Γαλλία είναι ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που εξύφανε μια αποδεδειγμένη πολιτική συνωμοσία αποσταθεροποίησης πολύ μεγάλου εύρους – με την ονομασία «Επιχείρηση Καταλωνία» – την παραμονή των εκλογών του 2015 (τις οποίες, παρ’όλ’αυτά, κέρδισαν τα κόμματα που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας, πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, αλλά που σίγουρα θα ήταν πλειοψηφία χωρίς αυτήν την συνωμοσία) για να βλαφθεί το πολιτικό προσωπικό της Καταλωνίας, με ένα τεράστιο σκιώδες συμβούλιο αποτελούμενο από πρώην μέλη της πολιτικής φρανκιστικής αστυνομίας και χρησιμοποιώντας υπεξαιρεμένο δημόσιο χρήμα, επιφορτισμένο να βρει ή, χειρότερα, να κατασκευάσει από το τίποτα, βρώμικες υποθέσεις: ένα μέγα-Watergate, με την άμεση συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του Ραχόι και του πρώην υπουργού εσωτερικών του. Οποιαδήποτε πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση θα είχε γκρεμιστεί με ένα τέτοιο σκάνδαλο. Έτσι, οι Καταλανοί έχουν βαρεθεί και αρνούνται να συνεχίσουν να ζουν σε ένα Κράτος που δεν είναι δημοκρατικό και που παραβιάζει όλους τους νόμους του Κράτους δικαίου. Στην πραγματικότητα, ο φατριαστής είναι ο Ραχόι και αυτός είναι που θα έπρεπε να διωχθεί ποινικά και να οδηγηθεί με χειροπέδες από την Guardia Civil, διώξεις τις οποίες επιδιώκει σήμερα η Καταλανική κυβέρνησης.
Γνωρίζουμε ελάχιστα στην Γαλλία, χάρη στα μεγάλα ολιγαρχικά ΜΜΕ που τις αποσιωπούν, τις μεθόδους της ισπανικής κυβέρνησης του Partido Popular, που όχι μόνο είναι καρπός του φρανκισμού (με το πολιτικό του προσωπικό, την ιδεολογία του και τις μεθόδους του) αλλά και μια πραγματική «εκγληματική οργάνωση» (αυτό είναι εξ άλλου, σήμερα, ο νομικός όρος που χρησιμοποιούν ορισμένοι δικαστές και που ενδέχεται να οδηγήσει στην διάλυση αυτού του κόμματος): πάνω από 1.300 κατηγορίες για διαφθορά έχουν απαγγελθεί, 10 «ύποπτοι» θάνατοι ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να καταθέσουν τη μαρτυρία τους και, πρόσφατα, η πυρκαγιά στο δικαστικό μέγαρο της Βαλένθια που είχε ως στόχο να εξαφανιστούν τα έγγραφα. Φαντάζεστε, για παράδειγμα, στην Γαλλία, τους κύριους υπεύθυνους της υπόθεσης Bygmalion (ΣτΜ: εικονικά τιμολόγια και παράνομη χρηματοδότηση της εκλογικής εκστρατείας του Σαρκοζύ) να εξαφανίζονται κατά παράξενο τρόπο ο ένας μετά τον άλλον και μια «από ατύχημα» πυρκαγιά να καίει το δικαστικό μέγαρο του Παρισιού για να εξαφανιστούν οι αποδείξεις; Αυτή είναι η πραγματική Ισπανία της υποτιθέμενης νομιμότητας του Ραχόι που μας πουλάν τα μεγάλα γαλλικά ΜΜΕ. Αν κατέχετε την γλώσσα του Θερβάντες, ένα καλό, ιδιαίτερα διδακτικό ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα από το Mediapro (δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον, στη Γαλλία με την ομερτά της, να βγουν τέτοια ντοκιμαντέρ έρευνας πάνω σε κρατικά σκάνδαλα) – Les Cloaques du Ministère de l’Intérieur (Οι βόθροι του Υπουργείου εσωτερικών) – που εξηγεί επίσης την πολεμική μηχανή κατασκευής fake news της κυβέρνησης Ραχόι που λειτουργεί σήμερα και αναπαράγεται, κατά λέξη, από ΜΜΕ όπως η Le Monde και η Libération: δεν το βρίσκετε ανησυχητικό; Πρέπει πάντως να υπενθυμίσουμε ότι η ισπανική οικονομική κρίση προκλήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από την διαφθορά του Partido Popular που έθρεψε τις τεράστιες ποσότητες κατασκευαστικών σχεδίων μαϊμού δημιουργώντας ένα βουνό χρεών που θα ταλαιπωρεί την χώρα για γενιές και γενιές. Μια μικρή ολιγαρχία με δεσμούς με το κόμμα του Ραχόι στην κυριολεξία γέμισε τις τσέπες της εις βάρος του ισπανού φορολογούμενου με την συνενοχή ενός σάπιου τραπεζικού συστήματος στο οποίο, ως δώρο, ο Ραχόι πρόσφερε τον Σεπτέμβριο (όλως τυχαίως, μια βδομάδα μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος από το καταλανικό κοινοβούλιο …) ένα δώρο 40 δις, διαγράφοντας, εκ των πραγμάτων, τις πιστώσεις επί των δημόσιων ενισχύσεων που είχαν λάβει οι τράπεζες όταν η κρίση ήταν στη μεγαλύτερή της ένταση.
Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι οι ισπανικές τράπεζες δίνουν τα ρέστα της χοντρής πεσέτας στην κυβέρνηση (ποιος άλλος όρος από αυτόν της διαφθοράς μπορεί να χαρακτηρίσει μια τέτοια πρακτική, σε τέτοια μαζική κλίμακα;) τροφοδοτώντας την ιδέα μιας οικονομικής καταστροφής σε περίπτωση ανεξαρτησίας, λόγω της μετακίνησης των εδρών τους, ιδέα που τα μεγάλα γαλλικά ΜΜΕ βιάζονται να διαδώσουν με πηχυαίους τίτλους, με προφανή ενθουσιασμό. Ούτε και προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η μοναρχία – της οποίας η αποκατάσταση από τον Φράνκο δεν υποβλήθηκε ποτέ σε δημοκρατική ψήφο και την οποία είχε αρνηθεί, προς τιμήν του, ο πατέρας του Χουάν Κάρλος (ποια είναι, σε αυτές τις συνθήκες, οι πραγματική νομιμότητα του τελευταίου;) – τάσσεται πίσω από μια διεφθαρμένη κυβέρνηση … στο μέτρο που είναι και η ίδια διεφθαρμένη. Πέρα από τα σκάνδαλα διαφθοράς που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια την πορεία της βασιλικής οικογένειας (συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της κόρης του Χουάν Κάρλος), οι The New York Times είχαν αποκαλύψει ότι ο Χουάν Κάρλος είχε συγκεντρώσει, ξεκινώντας από μια σχεδόν μηδενική περιουσία, πλούτη 2 δις ευρώ από τότε που είναι βασιλιάς (ενώ εισπράττει αποζημίωση μόνον 8 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως). Σκοτεινή περιουσία, που πρέπει να την συνδυάσουμε με την δραστηριότητα εμπορικού αντιπροσώπου όπλων που ανατέθηκε στην μοναρχία – χάρη στις προμήθειες που συνοδεύουν αυτού του είδους τα συμβόλαια – και ειδικότερα πωλήσεων όπλων που συνήψε ο γιός του και σημερινός βασιλιάς, Φίλιππος ΣΤ’, με την Σαουδική Αραβία. Η Ισπανία είναι σήμερα ο τρίτος εξαγωγέας όπλων προς την Σαουδική Αραβία, παγκοσμίως.
Κατανοούμε καλύτερα τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας που δέχθηκε στην Βαρκελώνη, μετά την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση, που φυσικά, τότε, εμφανίστηκε ως προερχόμενη από υστερικούς αποσχιστές (τους οποίους μερικοί βλάκες γάλλοι θεωρούν ως «ισλαμο-αριστεριστές», ακόμη κι ως «ταλιμπάν»). Αυτή είναι λοιπόν η υποτιθέμενη ισπανική «σύγχρονη συνταγματική μοναρχία». Απέχουμε παρασάγγας, στην Ισπανία, από μια πραγματική συνταγματική μοναρχία, όπως αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου, που επέτρεψε ένα ειρηνικό δημοψήφισμα στους Σκωτσέζους αλλά κι ένα δημοψήφισμα σχετικά με την ΕΕ: και τί δεν ακούσαμε τότε από τα γαλλικά ΜΜΕ σχετικά με τους υποστηρικτές του Brexit (κι εκείνοι ήταν φασίστες, εγωιστές, βλάκες, κλπ.) και τις υποτιθέμενες καταστροφικές συνέπειες για την χώρα, σε περίπτωση εξόδου!
Δεδομένων των όσων η ΕΕ είναι ικανή να στηρίξει από πλευράς παραβιάσεων των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο εσωτερικό της, και δεδομένης της διείσδυσης στο Ευρωκοινοβούλιο όλων των βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών λόμπυ –που είναι εκεί για να μας δηλητηριάζουν και να κάνουν κοινωνικό και φορολογικό ντάμπινγκ- μπορούμε ν’αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιο είναι πραγματικά το ενδιαφέρον να ανήκουμε σε μια τέτοια μασκαράτα. Ακριβώς, ένα λαϊκό ξεσηκωμό – στην προσπάθεια ανάκτησης των κυριαρχιών που απωλέστηκαν σε όφελος των τεχνοκρατών και των επαγγελματιών λομπιστών με όλο και αυταρχικότερα ήθη – φοβούνται οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες, σήμερα, και καθόλου την δήθεν βαλκανοποίηση της Ευρώπης (πράγματι, τι γεωστρατηγικός κατακλυσμός θα προκαλούνταν από την ανεξαρτησία των Σκωτσέζων ή των Βαλλόνων!) που επισείεται προπάντων για να τρομάξει η κοινή γνώμη. Όπως μας τρομάζουν εδώ και χρόνια με τον μαρασμό που θα σήμαινε μια έξοδος από την ΕΕ: το πιστεύουμε ακόμη; Εν τέλει, αρχίζουμε να κατανοούμε την πραγματική έννοια του όρου «οργουελικό». Αρχίζουμε να το κατανοούμε, αλλά είναι τουλάχιστον εξαιρετικά ανησυχητικό που δεν πρόκειται πλέον για ένα δυστοπικό μυθσιτόρημα… αλλά για μια πραγματικότητα: το 1984 δεν είχε ως στόχο να γίνει το εγχειρίδιο δημοσιογραφίας που προφανώς έγινε.
Οι Καταλανοί, σήμερα, δεν μάχονται για έναν δήθεν οικονομικό εγωισμό ούτε έχοντας ως κίνητρο κάποιον «φασιστικό» εθνικιστικό φανατισμό (είναι πολύ χοντρό να λέγεται κάτι τέτοιο, δεδομένου του αποδεδειγμένου φρανκισμού του Partido Popular): απεχθείς προκαταλήψεις που διαδίδονται για να τους διασύρουν. Θα λέγαμε το ίδιο αν, ειρηνικοί κάτοικοι του Κεμπέκ, έτρωγαν ξύλο από μιαν αγέλη αστυνομικών, σταλμένων από το αγγλόφωνο καναδικό Κράτος; Και τι δεν θ’ακούγαμε τότε στην Γαλλία πάνω στο θέμα της προάσπισης της γαλλοφωνίας, τους κακούς υπερφιλελέδες αγγλόφωνους ιμπεριαλιστές, τον Στρατηγό Ντε Γκωλ και το «Ζήτω το ελεύθερο Κεμπέκ» που πρόφερε, κλπ., από τις μεγάλες καρδιές των Δικαιωμάτων-του-Ανθρώπου, που θα είχαν απαιτήσει όμορφες ομιλίες καταδίκης στον ΟΗΕ. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι οι Καταλανοί σήμερα μάχονται ΥΠΕΡ του σεβασμού των θεμελιωδών Ανθρώπινων Δικαιωμάτων των Ευρωπαίων, που είμαστε όλοι μας, και ΕΝΑΝΤΙΟΝ της αυταρχικής παρέκκλισης των «δημοκρατιών» μας, συμπεριλαμβανομένης της δικής μας. Το ότι σήμερα έχουμε ξεκάθαρα, όπως το βλέπουμε στην Γαλλία, έναν ολιγαρχικό μηχανισμό ΜΜΕ, ικανό να εφαρμόσει ηθελημένα και συμφωνημένα μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης, ιδού αυτό που θα έπρεπε, ως Γάλλους, να μας ανησυχεί σοβαρότατα.
Είναι επίσης ώρα να αντιληφθούμε ότι, από το 2012, έχουμε στην Γαλλία έναν νόμο (άρθρο L211-9 του Κώδικα εσωτερικής ασφάλειας, που πέρασε με διάταγμα, άρα, χωρίς δημοκρατική συζήτηση και πάλι) που επιτρέπει με κάθε νομιμότητα στην γαλλική αστυνομία να κάνει σε μας ό,τι κάνει και η ισπανική αστυνομία στους Καταλανούς: δηλαδή, να μπορεί να καταστέλλει ειρηνικούς και μη βίαιους πολίτες. Η αστυνομική βία στις διαδηλώσεις κατά της μεταρρύθμισης του Εργατικού Δικαίου, για παράδειγμα, ή πιο πρόσφατα, η περισσότερο από ζόρικη μεταχείριση των GM&S – θύματα μιας εξευτελιστικής περίπτωσης κοινωνικής κατάχρησης από τους εγκληματίες με τα λευκά κολάρα – και που βλέπουν να αντιμετωπίζονται, όπως οι Καταλανοί, ως «μπαχαλάκηδες» ενώ δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εκφράζουν ένα απολύτως δημοκρατικό Δικαίωμα διαδήλωσης. Το βλέπουμε, είναι ακριβώς η ίδια λογική που εφαρμόζεται, δηλαδή, ο επαναπροσδιορισμός μιας λαϊκής διαμαρτυρίας σε διατάραξη της δημόσιας τάξης και, συνεπώς, η νομιμοποίηση της χρήσης βίας. Και εδώ επίσης μια αντιμετώπιση από τα μεγάλα ΜΜΕ που έλαμψε με την σιωπή της και τους ευφημισμούς της σχετικά με την βία αυτή, προτιμώντας να διασκεδάσει με την προεδρική «εξυπνάδα» (ΣτΜ: αναφορά στο σχόλιο του Μακρόν για εργαζόμενους της GM&S ότι τα κάνουν μπουρδέλο αντί να ψάχνουν για δουλειά). Μια εξυπνάδα που δείχνει σε ποιο βαθμό ο στόχος είναι πλέον η εφαρμογή μας συνεκτικής στρατηγικής ταπείνωσης και αφαίρεσης της ανθρώπινης διάστασης των λαϊκών τάξεων, επιτρέποντας έτσι, καλή τη συνειδήσει, στις κυρίαρχες τάξεις να τις εκμεταλλεύονται και, σε περίπτωση «μπουρδέλου», να τις κοπανάνε. Σε κάθε πόλεμο, κοινωνικό στην προκείμενη περίπτωση, είναι απαραίτητο να αφαιρείς την ανθρώπινη διάσταση του εχθρού με λέξεις που τον μειώνουν, ακόμη και στα ίδια τα δικά του μάτια, κι είναι σοβαρό σφάλμα των συνδικαλιστών που χρησιμοποιούν τους ίδιους όρους γελοιοποιώντας τους, διότι αυτό συμβάλλει στο να διεισδύουν στην συλλογική ψυχολογία.
Είναι πια καιρός να σταματήσουμε τις συζητησούλες μας ως γεω-στρατηγιστών καφενείου, που βασίζονται σε μια γνώση της Ισπανίας που σπάνια ξεπερνά την παέλια και τις ταυρομαχίες (ψυχαγωγία του Φράνκο, απαγορευμένη στην Καταλωνία) και όλες τις προκαταλήψεις που έχουν να κάνουν με τους λαούς του Νότου. Είναι πια καιρός να αντιληφθούμε πραγματικά το ουσιώδες δημοκρατικό διακύβευμα και που τίθεται πέρα από το μόνο καταλανικό ζήτημα: διότι, χωρίς καμιά προστασία κατά της βίας του Κράτους – που θα μπορεί πάντα να θεωρήσει μια λαϊκή διεκδίκηση ως διατάραξη της δημόσιας τάξης και να καταστείλει ανάλογα, χωρίς ποινή από την ΕΕ – και χωρίς Τύπο έστω και λίγο ανεξάρτητο στον οποίο να έχουμε εμπιστοσύνη, είμαστε ακόμη σε δημοκρατικό καθεστώς; Ο Τζορτζ Όργουελ έλεγε πως « Η πραγματική διάκριση δεν είναι μεταξύ συντηρητικών κι επαναστατών αλλά μεταξύ οπαδών της εξουσίας και οπαδών της ελευθερίας.» Είναι πλέον καιρός για τους Ευρωπαίους που αγαπούν την ελευθερία να επιλέξουν στρατόπεδο και να το υπερασπιστούν, προπάντων σε μια εποχή όπου οι οπαδοί της αυταρχικότητας είναι πλέον πλήρως κινητοποιημένοι και, όπως βλέπουμε, καλά οργανωμένοι. Ένας Τύπος ανεξάρτητος από τα μεγάλα ολιγαρχικά συμφέροντα της χώρας, που να λειτουργεί σε συνδυασμό με μια δημοσιογραφία πολιτών (αυτό είναι εξ άλλου που επέτρεψε να δείξουμε την αστυνομική βία στην Καταλωνία, κανένα μεγάλο ΜΜΕ δεν το έπραξε) είναι περισσότερο από ποτέ ένα από τα τελευταία δημοκρατικά οχυρά, πριν το ψέμμα – γιατί να χρησιμοποιούμε ακόμη ευφημισμούς όπως «μετα-αλήθεια» ή «εναλλακτικά γεγονότα»; – γίνει αμετάκλητα ο κανόνας στις κοινωνίες μας. Πριν η πληροφορία μετατραπεί σε διαφημιστικό ρεπορτάζ (publireportage) (όπως κατά την προεκλογική εκστρατεία με τον Μακρόν) ή σε δημόσιες σχέσεις όπως αυτές των μεγάλων επιχειρήσεων απ’όπου προέρχονται οι σημερινές μας ελίτ, που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις ολοκληρωτικές προπαγάνδες του χθες.
[[Έτσι, ο πραγματικός κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε πλέον, και για τον οποίο η καταλανική κατάσταση μας προειδοποιεί, προέρχεται λιγότερο, όπως το πιστεύουμε συχνά, από τα «εξτρεμιστικά» κόμματα: κόμματα εργαλειοποιημένα ως σκιάχτρα το βράδυ των εκλογών για να φουσκώσουν την δήθεν «χρήσιμη ψήφο», σε φόντο αντιφασιστικού ή αντι-μπολιβαριανού λόγου οπερέτας που λατρεύουν τα διατεταγμένα ΜΜΕ όπως η Libération που, σήμερα, είναι πραγματική ντροπή του εθνικού Τύπου. Ο κίνδυνος προέρχεται μάλλον από την πολύ ύπουλη, δυσδιάκριτη αυταρχική και αντιδημοκρατική παρέκκλιση κομμάτων που γίνονται αντιληπτά ως «δημοκρατικά» και που, στην πραγματικότητα, είναι όλο και λιγότερο τέτοια.
François Serrano
kristina 1963 